Конформирај се!

Студентот е ваков, студентот е онаков. Страв, пасивност, аполитичност, тешки времиња.. бла бла бла, дремка од досадни муабети. И уште илјада причини зошто не денес, зошто не овде. Ако не ти текнува, смисли некоја, снајди се. Сигурно имаш некој изговор. Прашај го Јан Палах, какви беа неговите времиња, кога се самозапали. Прашај ги сите тие убиени студенти, кои го кренаа гласот кога беше кревок, зарипнат и растреперен гласот на општеството. Кога молчеше пред неправдите. Кога достоинството му се прпелкаше во калта, правот и пепелта на згаснатиот оган. Тогаш студентите како феникс се издигнаа од пепелта, пред неправдите и над стравот. Стоеја пред тенкови, беа на барикадите! Беа стрелани од фашистичките копилиња, но не се предаваа! Ја изневеривме нивната борба. Но, не е ни најмалку битно, дали ги изневеривме нив. Тие се зад нас, во своето време. Се изневеривме самите. И тоа е процес кој трае. Сеуште се изневеруваме. Го свиткавме грбот, го стишивме гласот и потклекнавме на пропагандата на пасивност и послушност.
Ама, денес се други времиња бе. Прво да се наспиеме, после револуција. Социјална револуција. Не класна, туку револуција на социјалните мрежи. Твитер хаштази, тролање, фејсбук.. Нема од каде да се информираме, ептен сме за греота. Заглавени во лавиринтите на ЕКТС и шалтерите на бирократијата. Таксена марка овде, таксена марка онде, уверенија, потврди, провизии.. Поприсутни во банките, отколку на факултетите. А на факултет, сиво и шаблонизирано. Застарена традиционална литература или модернизирана под шарената чизма на капитализмот и потребите на пазарот. Асоцијалност и изолација и наметната послушност пред стегите на авторитетот и канцерогената хиерархија. Следиме некој распоред, со физичко присуство на предавања и вежби и учиме сè што не ни е потребно. Сè освен тоа како да изградиме личност и здрав карактер, како да научиме да бидеме солидарни, како да ја развиеме критичната свест, како да излеземе од матриците и шаблоните, едноставно сè освен тоа зошто и како треба да се бориме. Не нè учат да се бориме, туку нè учат како да се прилагодуваме. Го учиме трулиот и моронски, безвременски концепт „успешниот е успешен затоа што се прилагодува на различни услови“ и ние успешно се прилагододуваме, а не сме „успешни“ – потфрламе. Системот е крајно перверзен и мазохистички, добар за малкумина, ужасен за најголем дел, но добро – така сме научени, еби му матер. Универзитетите се фабрики, а ние сме нивни производи - изработени според шемите и калапите на државата и пазарот на трудот. Мирни, кротки - бројки и електронски индекси.

Е ајде де да кукаме. Ајде уште малку да се жалиме, колку ни е тешко. Или ајде на студентска на СПУКМ, има гратис влезници. Место „студентизирај се!“, кај нас важи „моронизирај се!“. Ајде уште малку да се самосожалуваме или да залиеме со пијачка и некоја журка. Да се изгубиме во времето и просторот, да клекнеме пред пороците и да дозволиме да ни го амортизираат гневот. Ајде да конзумираме лесни информации и евтин хумор. Зошто да се замараме? Млади сме, еднаш се живее. И онака еден ден ќе умреме. А и зошто јас? Па, има други. Ќе чекам некоја млада идеалистичка будала. Сигурно од некаде ќе се појави некој Јан Палах. Ќе се самозапали или слично, па ќе го сликам за на инстаграм. Некој друг ќе се појави на барикадите и ќе се спротистави, место мене. Има будали денес. Зошто јас да се замарам? Јас ќе си гледам за себе. Кариера, ведра иднина и како и да оди тоа понатаму, според општо-прифатениот профил на успешен млад човек. Ќе живеам како останатите, конформистички. Што е можно повеќе безгрижно. И онака секој вид на отпор е или партиски или идеалистички зелен. Теории на заговори, некој трет е вмешан, што и да правам – тоа е, нема како поинаку. Да де, масонски заговори. Ден Браун режира од зад завесите, подготвува нова книга, „best seller“. Залудно е да се борам, некој тоа ќе го искористи.. И пак, бла бла бла, дремка муабети. Приспивно досадни. Ајде студенту, смисли уште некој изговор, зошто не ти, зошто не овде и зошто не сега. Ајде, конформирај се!

НЕ за институционална борба, ДА за протести и блокади!

Реформистите и НВО се залагаат за институционална борба. Петиции, претставки, бирократија, шалтери.. А и премногу дебатираат и полемизираат околу очигледното. 
Студентот е беден, обесправен и нема што да се дискутира околу фактите, а тоа е факт. Нема да бидеме дефетисти и да се предадеме на условите, ниту пак ќе се конформираме. Но нема ни да ја институционализираме борбата! Нема да се влечкаме по шалтери и да се префрламе од еден службеник до друг, низ лавиринтите на бирократијата. 

Во практиката - во најголем дел од случаите (грубо над 90%) овие методи потфрлаат, редовно. Не само што потфрлаат, туку се и автодеструктивни - го пасивизираат студентот и наместо директна борба, нудат посредна „борба“, која што им одговара на надлежните, бидејки воопшто не ги тангира - мирно спијат. Петициите завршуваат во фиока, буквално. И ова не го претпоставуваме, туку го знаеме. Ни се случувало. Ваквите методи, ја полираат површината (последицата), додека суштината (причината) - не е гибната. Проблемот се решава коренски и само коренски, поинаку - се пролонгира и повторно ќе се јави. Во денешен контекст, за да се привлече внимание и да се стави акцент на проблемот - потребно е да се удри по капиталот (парите) и угледот на надлежните, било тоа да се факултет, универзитет или министерство за образование. А како? Протести, блокади - окупирање на јавниот простор.. Директна акција. Самоорганизирање, без да се чека нечие одобрување, за да излеземе и да се бориме во свое име и да се солидаризираме со проблемите на нашите колеги и колешки. Нема потреба да ги чекаме од студентскиот парламент, ниту од управата на универзитетите, ниту од министерството да се сожалат на нас и да реагираат. Не ни требаат. Си требаме ние, да се солидаризираме едни со други и тоа е доволно. Нема да се самосожалуваме, ќе излеземе и ќе се бориме!  

Дури и протестите се меѓу-чекор во студентската борба, зошто ако се остане само на марш - ќе нè остават да се прошетаме, да повикаме а-у и тоа е тоа, никому ништо. Досега, од искуствата во соседните земји и пошироко, единствен ефективен метод е блокадата. Блокадата е радикализирање на борбата - ги користи двата фактори за остварување на целите - го „нарушува“ угледот на авторитетот, а бидејки блокира одреден процес (настава или функција на јавниот простор) - се трошат време и пари. Е тогаш, надлежниот има „желба“ да комуницира и преговара со студентите. Околу комуникацијата (се прават работни групи, за различна цел) - потребна е деперсонализација на борбата, односно ротирање на студентите што контактираат со јавноста, со цел да не се идентификува борбата со личности од најмалку три причини:

1. Една личност (или неколку личности) лесно се корумпира    
2. Притисокот кога е распределен на еден колектив, наместо на една личност - полесно се носи  
3. Секој е еднакво одговорен, односно одговара за себе, во свое име делува

При давањето изјави, треба да се внимава, изјавите да се конкретни и прецизни, со цел да се избегне спинување и деформирање (манипулирање) на изјавите. Медиумите не се навикнати на радикална реторика и радикално дејствување, затоа не треба да нè изненади, ако информираат парцијално/делумно (или не информират воопшто или информираат негативно) и ако се обидат да ја дискредитираат борбата заради методите. Гандиевските методи, се можеби добри за во холивудски квази-пацифистички филм, меѓутоа во практика - не само што не функционираат, туку и го фиксираат статус квото на студентот или дополнително ја влошуваат состојбата.

„Системот“ на функционирање е делегатски - преку делегати чија што улога е да пренесат став на студентскиот колектив, кој претходно е договорен по пат на консензус или мнозинство на студентска средба - пленум, по принципот на директна демократија односно еден чоек = еден глас. Делегатот нема право да изнесува свој личен став, не е претставник ниту е овластен да носи одлуки во име на колективот, тој само пренесува став, со цел да се олесни комуникацијата. Работните групи ротираат, заради горенаведените причини, распределба на одговорноста - меѓу останатото. Блокадата треба добро да се организира, односно да се запазат сите аспекти, со цел да функционира.

Во кратки црти, вака би требало да се одвива студентската борба.

Калкулус и друга виша (вишок) математика на Фармацевтскиот факултет

Ви пишувам во врска со еден проблем кој постои веќе неколку години на „Фармацевтскиот факултет“ во Скопје.

Имено, се работи за додавање на предмети за кои сметам дека претставуваат само дополнително мачење за студентите и воедно предмети кои го прават факултетот да биде потежок, т.е. непотребни предмети. 

Ви пишувам поради тоа што после неколку состаноци со студентскиот парламент, студентскиот правобранител ние не успеавме да направиме ништо како студенти, па дури добивме и закани доколку повторно пробаме нешто. 

Накратко да потенцирам, од нашиот факултет не знаат што учиме ние по предметите математика и применета статистика. Бидејќи во средно образование - фармацевти, не постои предмет математика во 3 и 4 година, надлежните знаат дека тоа ќе е проблем за студентите поради тоа што тие неколку пати би го презапишувале предметот и со тоа би се задржале повеќе, а воедно и повеќе би плаќале. 

Исто така, само на нашиот факултет, од сите факултети се поништуваат 2 сесии за полагање (со што е прекршено правото на студентот), т.е. предметите се „влечат“ од 1 во 2 семестар.

Имено, математика слушаме во првиот семестар, и доколку ние не го положиме предметот во јануарска испитна сесија, автоматски не смееме да полагаме статистика во 2 семестар, се додека во некоја од наредните испитни сесии не го положиме математика. 

На темата „Математика“ сакам само да додадам дека тоа не е „Математика за фармацевти“ како што на повеќе факултети во Европа се изучува, ние учиме интеграли, графици и останати работи кои не ни се потребни за понатамошното образование.

Додека ние фармацевтите овде се мачиме во непотребни предмети, фармацевтските факултети во Европа со изучување на конкретните предмети стигнуваат далеку пред нас. Ве молам да го разгледате маилот и да пробате да ги задржите инжинерите во оваа држава, со понапредно образование.

Во прилог испраќам листа на предмети кои се изучуваат на фармацевтскиот факултет, табела со условни предмети и предмети што се изучуваат на фармацевтскиот факултет во Сиднеј.

Услови на фармацевтскиот факултет при УКИМ:
1 и 2 семестар;

3 семестар;

4 семестар;

5 семестар;

6 семестар;

7 семестар;

8 семестар;

9 семестар;

Предмети на факултетот:
1-6 семестар;

7-10 семестар;

Услови на фармацевтскиот факултет во Сиднеј:

Услови;

Извор на податоци: 

1. www.ff.ukim.edu.mk

2. http://sydney.edu.au/courses/Master-of-Pharmacy

Анонимен

ФЛЕРТ КОЈ ВОДИ КОН СИЛУВАЊЕ: ДЕКАНАТОТ НА ФЗФ И СКИ „ОТВОРЕН КУФЕР“

Овој текст е преземен од официјалниот блог на иницијативата Отворен куфер. Оригиналот можете да го најдете на следниот линк: http://otvorenkufer.wordpress.com/2014/02/19/flert-koj-vodi-kon-siluvanje/

Еднаш, позади седум бруталистички бетонски ѕидини и седум лошо пополнети уплатници, неколку збунети студенти и студентки ги гледаа тажно своите 750 денари за информатички, културни и спортски активности (такозвани ИКСА) како заминуваат неповратно од џебовите на нивните семејства, додека сеќавањата на последниот настап на крајно талентираниот Јоце Панов во аулата на филозофскиот факултет сѐ поинтензивно избледуваа, оставајќи го на цедило нивниот културно-забавно-интелектуален апетит.

И така, умерено натажени и изнервирани, интоксирани со премногу ефтини чаеви во чајџилницата во стара чаршија, решија да се соочат со реалноста удирајќи си ги силно главите в ѕид со одлуката дека ќе сторат нешто мало, сосема малечко – ќе направат еден чекор напред кон студентскиот живот каков тие би сакале да имаме сите. Си дадоа име – Отворен Куфер – претендирајќи да се занимаваат пред сѐ со посакуваните отворени умови, ослободени духови, гласни гласови и издржани идеи кои слободно ќе се шират и ќе ги спојуваат луѓето. Се прашаа, од каде би можело да се почне, немајќи никакви врски, партии, важни пријатели, декански излижани гзови, а и финансии – а, како што споменавме, студирањето со сите успатни идиотски тракатанци ионака ги чинеше нивните родители повеќе од потребното.

Па, заклучија дека за почеток, би можеле да прават проекции на играни и документарни филмови проследени со дискусии во просториите на нивниот обожуван филозофски факултет. Меѓудругото, така и ќе се збогати културниот дел од понудената програма на овој толку плоден факултет чии студенти на сите страни бликаат со висококвалитетни знаења, благодарение на великодушната управа и невидено стручните професори. Тоа треба да е лесно, зарем не? Еден лаптоп, пар нискобуџетни звучки, и клуч од слободна просторија. Патем, веќе беа запознаени со своето законско право како студенти да ги користат просториите на својот факултет, а и своето право на слободно здружување, па полетни ем пролетни, се фрлија на изготвување на првите официјални барања за отстапување на простории и проектори.

Сѐ си беше за мерак. Со текот на времето добиваа нови идеи. Но најдобро беше што проекциите оформија свој континуитет, створија своја публика која ги надмина рамките на филозофскиот факултет. Да, имаше денови кога доаѓаа едвај петмина, а имаше и денови кога доаѓаа педесетмина – нејсе, тераа понатаму. Дискусиите беа секогаш одлични – сите присутни се мачеа со себеси учејќи се на конструктивен критицизам, толеранција и почитување на другите, и прифаќајќи дека никој од нас мали човечулци во овој голем универзум не е семоќен и сезнаен Бог. Да, тоа е идејата. Овде, во институција за академско образование, тие студенти, и уште мал милион други како нив, мораа сами здружено да учат сѐ што им е потребно како идни интелектуалци, освен се разбира набубаните мувлосани дефиниции од 45’та – неизмерна чест на исклучоци. Беше супер. Темите безгрижно флуктуираа; студентски живот и студентски медиуми, психолошки експерименти, култни класици, интелигентна стенд-ап комедија, алтернативен уличен театар,  политички состојби во Иран, светски водни војни и приватизација на водоводи, и така натаму.

*

Во меѓувреме, вработените во Деканатот на филозофскиот факултет им дофрлаа сомничави погледи и коментари. Како да не веруваа во безопасноста на таквите активности; па да не имаше сето тоа врска со некакви си таму будења на свест и поттикнување младина која размислува барем малкуцка повеќе, кој би сакал такво нешто, скраја да е. Сепак, официјално изјавуваа благонаклонетост и млака поддршка, иако повремено на проекциите се појавуваа чудни СПУКМ типови кои не можеа да издржат ни пет минути, па откако ќе се увереа дека ништо забрањено не се случува во просторијата, се враќаа во она нивно сопче во кое чмаат по цел ден пушејќи цигари и играјќи покер на фејсбук.

Но, еден убав февруарски ден во оваа година, на официјалното писмено барање за просторија кое групата го упати во архивата, сосема вообичаено, самиот Декан на филозофскиот факултет ги почести и удостои студентките и студентите со писмено известување. Тие, откако едвај се повратија во живот од прекумерната возбуда што ете дочекаа да добијам ем воопшто ем навремен одговор на своите барања, останаа со подзината уста пред напишаните редови.

Имено, Деканот ги извести дека, доколку во иднина би сакале да продолжат со своите редовни активности, т.е. проекции плус дискусии во просториите на филозофскиот факултет, ќе мораат тоа да го сторат преку СПУКМ, а во спротивно факултетот нема да биде во можност да излезе во пресрет на нивните барања. Потем, усно е споделено и дека на факултетот постои ценовник според кој сите организации (и студентски) кои сакаат да го користат просторот, треба чесно да си платат; па од грижа, за неформалната иницијатива Отворен куфер да не мора да плаќа она што е веќе преплатено, нека тропне на вратата на СПУКМ, и сѐ ќе биде бесплатно.

Звучи ок, не?

Но, да ги ѕирнеме овие извадоци од законот за високо образование:

Член 156

„Студентите учествуваат во управувањето со високообразовните установи преку претставниците кои ги избираат во студенскиот парламент на универзитетот, односно на самостојната високообразовна установа, студентскиот интеруниверзитски парламент, во органите на високообразовните установи, преку формите на самоорганизирање или на друг начин според условите утврдени со закон и статутот на високообразовната установа.“

Член 150„Студентот има право да:

- ги користи библиотеката и базите на податоци, просторот, опремата (учебните помагала), софтверот и друга научна и стручна инфраструктура на универзитетот и неговите единици, односно на самостојната високообразовна установа“

Токму затоа, овие студенти, се забезекнаа пред помислата дека некој од факултетската управа смее да си дозволи да ги ПРИСИЛИ да се обратат во СПУКМ за остварување на нивни активности на кои како студенти имаат потполно право, во простории на чие користење како студенти имаат – видовте, потполно право. Еве, да го изоставиме фактот дека мнозинството од конкретно оваа група студенти, како и многу други, не го сметаат СПУКМ за релевантно и валидно студентско тело по ниту еден можен основ, туку сосема напротив – ништо не би ги обрадувало повеќе од укинувањето на таа гадна партиска институција која цица пари а џабе дише, камоли да се труди околу нечии студентски права и стандарди.

*

Просто е – никој не може ним, или на било кои други студенти, да се осмели да им понуди еден, по нивен ќејф, канал за комуницирање со управата на својот матичен факултет кој, на крајот на денот, живее од нивните пари и живци, праќајќи им јасна порака дека нема да толерира било какви видови на слободни студентски здружувања, и нарушувајќи го нивното право на користење на просториите во слободните термини. Оваа постапка на управата покажува само едно: ним не им се допаѓа кога студентите прават нешто по своја иницијатива, макар тоа било „обична“ проекција на филм (а не дај боже протест – една друга легитимна форма на изразување), и таквите иницијативи кои се надвор од студентски тела кои можат да ги контролираат – ќе бидат гушени.

Овој грст студенти ќе одбијат да бидат натерани да го валидираат СПУКМ како канал за остварување свои идеи и активности; ќе одбијат да бидат третирани како група немоќни идиоти со кои бирократијата може да си игра како сака.

И оваа приказна нема да заврши тука – а понатаму можеби ќе им треба и вашата поддршка.

Со почит,

М. Грубор

Студентска културна иницијатива Отворен куфер

Студенти, НЕ плаќајте за ИКСА!

ИКСА - информатички, културни и спортски активности. И некаде помеѓу нив, вметнати до 20% за СПУКМ (принудна членарина!). Од овие активности, кои се теоретски наведени и за нив плаќаме 750 денари (!),  во практика - нема ништо или има некој минимум, кој е далеку под потребното ниво. Воедно, тоа е и прва причина зошто не треба да плаќаме за ИКСА.

Втората причина е што уште пред неколку години, после директна акција на Слободен индекс во салата „Борис Трајковски“ во 2010 година, а потоа и со претставка до Уставен Суд (која беше незначителна институционална мерка, споредено со директната акција и вниманието што го привлече) се потврди дека членарината за СПУКМ е на доброволна основа, за што сведочи и законот за здруженија и фондации, односно во точка пет, член 19 од законот:

5. Членување во здружение

Член 19
(1) Членувањето во здружението е доброволно.

Зошто би требало да важи овој дел од законот за СПУКМ? Затоа што, СПУКМ во својот статут од 2009-та година (кој лично од Кирил Спироски, тековниот претседател на СПУКМ е потврден како валиден), се дефинирани како здружение, односнo, според член 1 од нивниот статут:

Член 1:
Студентскиот Парламент на Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ - Скопје е здружение на граѓани, формирано со слободно здружување независно од нивната национална, верска, полова припадност и заради остварување и вршење на активности со цел застапување на заеднички интереси пред Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“, Студентскиот интеруниверзитетски парламент и органите на Република Македонија, јавноста и јавното мислење.

Студентите се здружуваат во Студетскиот Парламент на Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ - Скопје заради остварување на поширок општествен интерес.

Според член 1 од правилникот на УКИМ, на сметката на СПУКМ легнуваат до 20% од ИКСА односно:

Член 1:

Приходите остварени од уплатите на стутдентите за информатички, културни, спортски и други активности на Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје, ќе се трошат наменски и тоа за:

- Студентскиот Парламент на Универзитетот до 20% од вкупно уплатените средства.

Од друга страна, ИКСА е на задолжителна основа, што значи се крши 19-тиот  член од законот за здруженија и фондации. Или со други зборови, СПУКМ нè рекетира! Математиката е проста. Ако плаќаме, 750 денари за ИКСА и од нив ДО 20% одат на сметка за СПУКМ, тоа значи дека од 0 (за 0% од ИКСА) до 7.500.000 (7 милиони и 500 илјади денари, за 20% од ИКСА, добиени како (20/100) помножено со бројот на студенти на УКИМ односно 50000) се украдени од нас, секоја академска учебна година, што е криминал! И тоа се случува постојано, без никој да одговара! Тоа е рекет од СПУКМ!

Што да направиме?

Да не плаќаме ИКСА! Зошто би нè принудиле да платиме нешто за кое што не сме законски обврзани да го плаќаме? Плус, немаме никакви информатички, културни или пак спортски активности и е апсурдно да плаќаме за тоа!

Ако студентите не се изборат за своите права, никој тоа нема да го направи за нив!
Еден свет, една борба!

Студентски маки!

Легендата вели дека некој некогаш за нешто ги прашувал студентите. Денес тоа изгледа како бајка. Студентите на дисфунционалниот Универзитет „Гоце Делчев“ имаат сериозен проблем.

Проблемот се состои во тоа што сè уште трагаат по имагинарни електронски потписи (без кои не можат да заверат семестар) од професорите кои на работа се вратија на 16.01 а испитната сесија ја закажаа од 20.01, а еве денот кога пишувам за овој проблем е 17.01 и сè уште нема соодветни термини.

Од квази инфо центрите на Универзитетот препорачуваат студентите да се “тешат” со тоа што втората декада од испитната сесија започнува во февруари. Јас не познавам студент кој се запишал на факултет за да се теши, а згора на тоа плаќа енормна сума на пари. 

Самопрогласените лидери на студентските парламенти сè уште се празнично расположени за да одвојат од скапоценото време за решавање на некој сериозен проблем или повторно планираат организирање на некоја крводарителска акција (“затоа што се решени сите студентски проблеми” па сега ги решаваат и проблемите на другите).

Сè додека од образованието некој страшно профитира и студентите не се разбудат од својот конформизам ќе се јавуваат вакви и слични проблеми.

Анонимен

Зошто младите сакаат надвор?

Образованието - причина, владите - последица.

Бидејќи, сè тргнува од образованието. И од формалното и од неформалното - паралелно. Не е доволно само да си стручно образован - насочен. Треба и отворен ум, широка перцепција, надвор дури и од идеолошките матрици. Такво образование ни треба. Такво сакаме, за такво се бориме.За квалитетни, јавно-субвенционирани, автономни универзитети кои ќе разбудат критицизам и ќе го инсипирираат и извлечат најдоброто од нас.

Денес сме фабрички продукти. Индекси. Факултетите се фабрики. А овде сме и сега. Образованието го затекнавме - вакво, какво што е. На дното, во прашина. СПУКМ - никогаш не е одговор. Не е одговор, за секој што смета дека е интелигентен и има совест и чувствува одговорност. СПУКМ постојат за да го амортизираат гневот, да нè пасивизираат и да создадат перцепција - дека има некој што е тука за нас, задолжен за нашите права и слободи и дека треба да се повикуваме на нив, кога и да се почувствуваме слаби, изманипулирани, навредени, обесправени. Не можеме сами? Не знаеме сами? Не ти е доста? Не ти е доволно? За сите пропаднати генерации. За нашата генерација. За генерациите после нас.

Меѓу другото, СПУКМ се корумпирани, партиски привезоци. Ги трошат нашите пари (ДО 20% од ИКСА одат за СПУКМ, а тоа се ДО 123 илјади евра, а според измените кои се донесени, чланарината за СПУКМ е на доброволна основа. ИКСА - НЕ Е на доброволна основа, туку е услов за упис на факултет.), конзумираат моќ - која не им припаѓа, бидејќи ние - не ги изгласавме! Моќта, ни припаѓа НАС, на студентите. Без студентски претставници! Тие шетаат по Европа, градат CV и кариера, а обичниот студент е мизерен. Студентската борба, НЕ СМЕЕ (!) да биде кариеристичка, туку е ОДГОВОРНОСТ на секој студент, според неговата свест, совест и убедувања!

И сега, конечно на втората реченица: „Образованието - причина, владите - последица.“ Со квалитетно образовани студенти (по сите претходно наведени принципи) - ниедна влада, нема да се зафркава со народот, зошто ќе излеземе на улица. За нашето достоинство и нашата иднина! Оти тогаш, нема да нè запрат полициски кордони и барикади. Ова би се третирало како утопистичко и идеалистичко, само ако ТИ не веруваш во себе. А, ако веруваш - тогаш ова не е утопизам и идеализам, туку реална и единствена опција, за да го одбраниме нашето одамна извалкано и унаказено достоинство, да ја одбраниме нашата свест и совест, да ја одбраниме нашата сега унаказена иднина!

Доста е! Студентизирај се!

Образование – привилегија на богатите

Истражувањата покажуваат дека високото образование станува достапно само за децата од високата и средната класа, додека многу малку од децата од работничките, селските, како и ромските семејства продолжуваат на додипломски студии. Во нашето високо школство сè повеќе се донесуваат мерки со кои на посиромашните им е потешко да опстанат на факултет. Иако владата излезе во јавноста со информација дека ќе ги намали партиципациите, заборави да каже какви сè нови давачки ќе добиеме на факултетите. Факултетите бидејќи не добиваат доволно средства од државниот буџет, решија да удрат по грбот на студентите, па така има милион други давачки кои никој не знае за што служат, а без кои не може да се запише семестар. Исто треба да го спомнеме рекетот од страна на државата и банките кои на секоја таксена марка земаат и голема провизија, а често за 50 денари таксена марка, мора да се плати 50 ден. провизија. Да не заборавиме и дека во студентските домови нема доволно места (а и какви се условите во нив), потоа книгите кои се потребни за да се совлада градивото, дополнителната литература, храна, итн.

Тежнеејќи да ја задржат својата општествена моќ, така што освен капиталот, на своите потомци ќе ги пренесат и другите привилегии, елитата тежнее да воспостави контрола и над високото образование. Така што воопшто не треба да нè чуди што децата на директорите и банкарите најчесто многу лесно стануваат директори и банкари. Ретки поединци од работничката класа кои ќе успеат да стигнат до високо образование системот ќе ги научи со презир да гледаат на припадниците на својата некогашна класа и дека веќе не се еднакви со „мрзливите“ од селските и работничките семејства. Исто така често за овие луѓе кои немаат високо образование се вели дека не се доволно амбициозни и дека самите се виновни што не успеале. Притоа воопшто не се зема во обзир дека „неамбициозните“ секојдневно се под стрес дали ќе имаат да платат рата, дали ќе имаат пари за книги, за дом, за храна, мораат истовремено да работат и да студираат и најголем дел од времето да мислат како да ги исплатат трошоците наместо што треба да учат. 

Исто така најнова реформа во образованието е што нема 4 академски години туку 3+2. Односно 3 години плаќаш 200/400 евра и тоа е како да си завршил второ средно т.е. ама баш никакво значење немаат тие 3 години и нормално мора да завршиш плус две за да бидеш магистер. Е сега доаѓаме до главниот дел. Магистерски е 1500 евра од година, значи ти треба да имаш 3000 евра за да завршиш магистерски (на некои факултети може е и пониска цената, но сепак ти требаат доста пари). И ова е еден магичен круг. Децата на богатите ќе имаат магистерски и докторски студии и како поквалификувани ќе имаат добри работни позиции, а сиромашните ќе останат во калта (освен неколку поединци кои потоа се земаат како пример дека, ако сакаш можеш да успееш).

Образованието ни го продаваат како роба и нè лажат дека ако запишеме додипломски студии ќе напредуваме, а всушност реалноста е поинаква. Да, имаат право, 98% од средношколците запишуваат факултет и на тој начин факултетите некако преживуваат, буџетот се полни од таксените марки и другите давачки, банките си прават профит од провизиите, а студентите на крај остануваат со дипломата која не вреди ни за да се избришат со неа. Родителите на сиромашните деца продаваат ниви, земаат кредити, жртвуваат леб за образование и на крај нивното дете со години е под завод за вработување или ако има среќа ќе работи во бутик. Така богатите продолжуваат да бидат на врвот, а сиромашните остануваат во калта.

Затоа треба да ни е јасно дека борбата за бесплатно и на сите достапно образование преставува важно поле од пошироката борба за слободно општество лишено од секој облик на моќ, во кое сите ќе бидат рамноправни.

Инфографик: Бесплатно образование

Лани, Слободен индекс заврши со своето истражување за бесплатно образование кое беше спроведено на цел УКИМ. Оваа година планираме истото истражување да се спроведе на сите државни универзитети низ Македонија. Дополнително, кампањата за бесплатно образование активно ќе продолжи да се води преку најразлични трибини, проекции, анкети, инфодескови, пропагандни материјали и слично. Како дел од таа кампања ви го презентираме следниот инфографик.

Електронски упис на семестар – мало морген!

Студентите на УГД беа многу среќни, конечно го дочекаа и она кое не се ни надеваа дека ќе го добијат – електронски упис на семестар од комфорноста на сопствениот дом. Но како и се останато па така и ова: мртво слово на хартија. Да се случеше навистина ќе беше зачудувачко (дури и нереално). Како што милуваме да кажеме: Неветено, (не)остварено! Каде лежи проблемот?

Па вака, проблемот лежи во следново: Единствено студентите кои располагаат со дебитни/кредитни картички ја завршија оваа операција успешно (епа немаме сите кредитни картички!).

Втора работа е тоа што оние кои уплатија на досега познатиот начин (преку уплатници) мораа повторно да одат до шалтерот на студентски прашања да достават овластување до референтот за да им бидат внесени административните такси и ја знаеме сите „ефикасноста“ при работењето на службениците на студентски прашања (некои студенти одеа по неколку пати за една иста работа за на крај повторно да не им биде успешно завршена – време+пари).

И третиот сегмент од овој проблем е тоа што на некои од студентите на сметката не им легна ниту денар од уплатените пари, што резултираше со „традиционалните“ долги колони пред шалтерот на студентски прашања. Со ова работите само повеќе се искомплицираа и доведоа до проблеми кои се решени до пола (една од работите која најмногу нервира). Чуму електронски упис ако повторно треба да чекаш со часови на шалтер?

Доколку навистина се смета Универзитетот способен да се компјутеризира, нека го направи тоа во целост, а не половично. И за крај џабе што вие успешно ќе го извршите уписот електронски, кога претходно треба минимум 2 пати да отидете до шалтерот на студентски прашања и да се помолите претходно службеникот или службеничката да биде расположен/а за работа. До пола решените проблеми се еднакви на нерешени проблеми.

Анонимен